اضطراب اجتماعی می‌تواند انگیزه رفتارهای اجتماعی مثبت را کاهش دهد

مقاله‌ای که در چین انجام شده است، نشان داده که افرادی با اضطراب اجتماعی بارز کمتر تمایل دارند در رفتارهای اجتماعی مثبت شرکت کنند، به خصوص زمانی که این رفتارها نیازمند تلاش باشد. با این حال، این اثر تنها در وظایفی مشاهده شد که از افراد با اضطراب اجتماعی انتظار می‌رفت چیزی برای فرد دیگری به دست آورند. در مقابل، زمانی که هدف جلوگیری از یک زیان برای فرد دیگری بود، تفاوتی بین شرکت‌کنندگان با اضطراب اجتماعی زیاد و کم دیده نشد. این تحقیق در ژورنال بین‌المللی روانشناسی بالینی و سلامت منتشر شده است. 

اضطراب اجتماعی با ترس شدید از قضاوت شدن، خجالت کشیدن، یا ارزیابی منفی در موقعیت‌های اجتماعی مشخص می‌شود. افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی معمولاً از تعاملات اجتماعی اجتناب می‌کنند یا با اضطراب شدید آن‌ها را تحمل می‌کنند. موقعیت‌هایی که معمولاً اضطراب اجتماعی را تحریک می‌کنند شامل سخنرانی عمومی، ملاقات با افراد جدید، یا انجام وظایف در حالی که دیگران مشاهده می‌کنند، می‌باشد. 

افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی ممکن است علائم جسمی مانند تعریق، لرزش، ضربان قلب سریع، یا حالت تهوع را تجربه کنند. این وضعیت می‌تواند در زندگی روزمره اختلال ایجاد کرده و بر ایجاد روابط، موفقیت در کار، یا شرکت در فعالیت‌های اجتماعی تأثیر منفی بگذارد. اضطراب اجتماعی معمولاً در دوران نوجوانی شروع می‌شود و در صورت عدم درمان می‌تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. 

مطالعه‌ای به سرپرستی یه یانگ و همکارانش تلاش کرده است تا رفتارهای اجتماعی مثبت افراد با اضطراب اجتماعی بالا را بررسی کند و آن را با رفتارهای افرادی که اضطراب اجتماعی پایینی دارند مقایسه کند. تحقیقات قبلی نشان داده‌اند که افراد با اضطراب اجتماعی بالا کمتر احتمال دارد در رفتارهای اجتماعی مثبت شرکت کنند. به عنوان مثال، آن‌ها تمایل کمتری دارند برای انجام وظایفی که به نفع دیگران است داوطلب شوند و در بازی‌های اقتصادی نیز معمولاً کمتر ‌سخاوتمند هستند. 

این تمایلات ممکن است ناشی از ترس از ارزیابی منفی، طرد شدن و خجالت در تعامل با دیگران باشد. آگاهی شدید نسبت به خود و رفتارهای اجتنابی، برای این افراد سخت می‌سازد که اقدامات کمکی را آغاز کنند یا در آن‌ها شرکت کنند، حتی زمانی که تمایل به این کار دارند. بر این اساس، نویسندگان مطالعه فرض کردند که افراد با اضطراب اجتماعی بالا کمتر تمایل دارند که در محیط‌های عمومی در رفتارهای اجتماعی مثبت شرکت کنند. با این حال، آن‌ها پیش‌بینی کردند که تفاوت قابل‌توجهی بین افراد با اضطراب اجتماعی و بدون اضطراب اجتماعی در مواقعی که این رفتارها در محیط‌های خصوصی رخ می‌دهد وجود نخواهد داشت. 

محققان دو آزمایش انجام دادند. در آزمایش اول، ۳۷ دانشجوی دانشگاه با اضطراب اجتماعی بالا و ۳۶ دانشجو با اضطراب اجتماعی پایین شرکت کردند. میانگین سنی آن‌ها حدود ۲۰ سال بود. هر شرکت‌کننده دو بلوک شامل ۸۰ آزمون را که برای اندازه‌گیری رفتارهای اجتماعی مثبت طراحی شده بود، تکمیل کرد. یک بلوک در یک محیط خصوصی انجام شد (یعنی شرکت‌کننده به‌تنهایی در یک اتاق حضور داشت و هدفون بر گوش داشت)، در حالی که بلوک دیگر در یک محیط عمومی برگزار شد که در آن دو ناظر (یک مرد و یک زن) حضور داشتند و بازخورد صوتی از طریق بلندگوها به‌جای هدفون ارائه می‌شد. 

در هر بلوک، نیمی از آزمون‌ها از شرکت‌کنندگان می‌خواستند که برای کسب منفعت شخصی تلاش کنند، در حالی که نیم دیگر نیازمند تلاش برای منفعت فرد دیگری بود (که تخیلی بود، گرچه شرکت‌کنندگان از این موضوع آگاه نبودند). وظیفه مبتنی بر تلاش شامل فشار دادن مکرر کلید “Q” روی صفحه کلید به سریع‌ترین شکل ممکن در یک بازه زمانی پنج‌ثانیه‌ای بود تا پاداش مالی بیشتری کسب کنند، به طوری که تعداد فشار کلیدها پرداختی را تعیین می‌کرد. شرکت‌کنندگان می‌توانستند یک نتیجه پیش‌فرض را که نیاز به تلاش نداشت قبول کنند یا وظیفه فشار دادن کلید را انجام دهند. تعداد فشار کلیدها به عنوان شاخصی برای تلاش ثبت شد. در طول این وظایف، شرکت‌کنندگان دستگاه الکتروانسفالوگرافی (EEG) بر سر داشتند. 

شرکت‌کنندگان مشابه در آزمایش دوم با روشی مشابه شرکت کردند. با این حال، به‌جای کسب پاداش، وظیفه بر جلوگیری از زیان تمرکز داشت. اگر شرکت‌کنندگان تصمیم می‌گرفتند تلاشی نکنند، با یک زیان ۹۰ سنتی روبرو می‌شدند، که بسته به آزمون، می‌توانست برای خودشان یا فرد دیگری باشد. اگر تصمیم به تلاش می‌گرفتند—با فشار دادن کلید “Q” به تعداد ممکن در پنجره زمانی پنج‌ثانیه‌ای—این زیان می‌توانست تا ۱۰ سنت کاهش یابد، در صورتی که موفق می‌شدند. 

آزمایش اول نشان داد که شرکت‌کنندگان با اضطراب اجتماعی بالا بیشتر تمایل دارند برای خودشان تلاش کنند تا برای دیگران. در مقابل، شرکت‌کنندگان با اضطراب اجتماعی پایین در هر دو سناریو به‌طور مساوی تلاش می‌کردند. با این حال، هنگام تلاش، شرکت‌کنندگان با اضطراب کم در به دست آوردن منافع برای خودشان نسبت به دیگران موفق‌تر بودند. در حالی که شرکت‌کنندگان با اضطراب اجتماعی بالا عملکردی برابر در تأمین منافع برای خود و دیگران نشان دادند. 

آزمایش دوم نشان داد که تمام شرکت‌کنندگان تمایل بیشتری داشتند تا برای جلوگیری از زیان‌های شخصی خود تلاش کنند تا برای جلوگیری از زیان‌های دیگران. با این حال، برخلاف آزمایش اول، هیچ تفاوت قابل‌توجهی بین شرکت‌کنندگان با اضطراب اجتماعی بالا و پایین در میزان تلاشی که برای جلوگیری از زیان صرف کردند وجود نداشت. علاوه بر این، محیط عمومی در مقابل خصوصی هیچ تأثیری بر رفتار در هیچ‌یک از آزمایش‌ها نداشت. 

این مطالعه ارتباط بین اضطراب اجتماعی و رفتارهای اجتماعی مثبت را روشن می‌کند. با این حال، مهم است توجه داشته باشیم که این مطالعه شامل سود و زیان‌های مالی نسبتاً کوچک، الزامات تلاش کم، و گیرندگان خیالی رفتارهای اجتماعی مثبت بوده است. اگر شرایط مهم‌تری وجود داشت—مانند نیاز به تلاش بیشتر یا درگیر کردن افراد واقعی که برای شرکت‌کنندگان شناخته شده بودند—نتایج ممکن بود متفاوت باشد. 

نویسندگان مطالعه به این نتیجه رسیدند: “با اینکه اضطراب اجتماعی رفتارهای اجتماعی مثبت فردی را کاهش می‌دهد، اضطراب ارزیابی و اهداف حساس در اقدامات تا حدی می‌توانند تأثیر آن را کاهش دهند. این یافته‌ها برای توسعه راهبردهایی جهت بهبود سلامت روان و ارتقای تعاملات اجتماعی سالم‌تر حیاتی هستند.” 

منبع :
The paper, “Social anxiety undermines prosocial behaviors when required effort,” was authored by Ye Yang, Yan Zhou, Huijuan Zhang, Hui Kou, Jia Zhao, Jiangli Tian, and Cheng Guo